SasoDei - Lalkarstwo w Pigułce VI

CZEŚĆ, LUDZIE, BÓG SIĘ NADE MNĄ ZLITOWAŁ, NASTAŁA ŚWIATŁOŚĆ, JEST NOTA.

Mój komputer wciąż nie żyje, w międzyczasie musiałam wyjechać na dwa tygodnie, co równało się byciu offline przez cały ten czas, dlatego też zjawiam się z (napisanym na nowo!) rozdziałem dopiero teraz.

Szczerze mówiąc, wpadłam na fabułę tego rozdziału w bardzo kontrowersyjnych okolicznościach, więc przygotujcie się na dziwne akcje, aczkolwiek mam nadzieję, że trochę szybszy wątek będzie dla Was miłą odmianą, bo dla mnie jest.

Mam nadzieję, że jeszcze nie spisaliście mnie na straty i ktoś w ogóle to przeczyta, w innym wypadku nie wiem kiedy pojawi się następna nota, o ile w ogóle nie zamknę bloga. Niestety prowadzenie go kosztuje mnie teraz, o dziwo, trochę problemów i nie chciałabym, żeby moja praca była olewana, bo w takim wypadku nie ma sensu nad tym siedzieć.

Dziękuję za uwagę.

Dedykacja dla wszystkich, którzy jeszcze czytują moje twory. 
Nagroda będzie zacna, powiadam. c:<

Enjoy~!

----------------------------------------------

Usiadłem zdębiały na skraju łóżka, ignorując zsuwającą się smętnie pościel, która nostalgicznie i z cichym szelestem wylądowała pod moimi stopami. Jezu, kurwa, Chryste. Klękajcie narody.

Tobi zgubił moja Ostateczną i Tajną Broń w gej barze.

‘Pora umierać’, pomyślałem, podnosząc się z tragiczną niechęcią, po czym włożyłem wymięte ubranie, chwyciłem torbę i zwlokłem się po schodach, by jak najciszej uciec z tego przeklętego miejsca. Sasori siedział z niunią w pracowni, więc nie obchodziło go absolutnie nic poza spełnianiem się seksualnie na dziewiczych kawałkach drewna, które byłem zmuszony osobiście wtargać tam z ogrodu pod groźbą psychicznych tortur. Ewakuacja przebiegła po mojej myśli, toteż moment później byłem już w drodze do jakże uroczej nory rozpusty, jaką jawił się ów chory lokal, obsługiwany przez równie chorego kelnera.

Wyszarpałem z kieszeni telefon, przeciskając się pomiędzy ludźmi na wyjątkowo wąskiej uliczce i cudem wybrałem numer.

Pierwszy sygnał. Drugi. Odbierz, bo urwę ci…

- Halo?

- TY SKOŃCZONY, PERMANENTY, NIEDOROZWINIĘTY DEBILU – przywitałem się uprzejmie, dysząc wściekle do słuchawki. – Czy ty POSIADASZ mózg?

- Co? – Odezwał się zdziwionym tonem.

- Tak myślałem. Jeśli nie znajdę tego w barze, upierdolę ci nogi przy samej dupie, rozumiesz?

Wściekłość pulsowała mi w głowie, potęgowana przez tłok, od którego robiło mi się duszno. Stan beznadziejności ewoluował w chęć mordu.  Tobi zaczął tłumaczyć się w jakiś kretyński sposób, więc wyłączyłem się natychmiast, przyspieszając kroku.

Nie sądziłem, że jedna głupia osoba jest w stanie tak bardzo podnieść mi ciśnienie. Przepchnąłem się wreszcie przez ostatni zakręt, po drodze obrywając w plecy czyimś łokciem i cały spięty otwarłem drzwi restauracji z ponurym planem rodzącym się w umyśle.

***

W pełnej napięcia ciszy i z grobową miną, wyprostowany sztywno na stołku obserwowałem Hidana, który właśnie wlewał w swą niewyparzoną paszczę trzeciego z kolei drinka. Przełknąłem nerwowo ślinę.

- Więc ściągnąłeś mnie tu, bo Kakuzu za piątaka powiedział ci, że ja mam twoje gej porno o Akasunie? – powtórzył, nie spuszczają ze mnie napalonego wzroku, po czym oblizał się obleśnie.

Wziąłem głęboki wdech, ostatkiem sił powstrzymując się od wykorzystania flaszki po sake jako trwałego knebla.

- Po pierwsze: to nie było żadne gej porno. Po drugie…

- Gejporno, fapfolder, jeden chuj – dorzucił tylko, nalewając sobie kolejna porcję alkoholu.

Zdołałem przemówić do siebie, że w obliczu jego stężenia niedorozwoju moje sprostowania nie mają najmniejszego sensu, więc skrzywiłem się tylko, czując palącą falę zażenowania.

- Możesz po prostu oddać mi tego jebanego pendrive’a?

- A czy ja powiedziałem, że go mam? – Hidan wzruszył ramionami, zakładając ręce na piersi, a ja otworzyłem szeroko usta w niemym wyrazie niedowierzania i rozpaczy. – Widziałem tę twoją pierdółki przez ułamek sekundy na stole, zanim dosiadł się do niego Uchiha ze swoim wiecznym bólem dupy.

- Jaki znowu Uchiha? -  jęknąłem, chowając twarz w dłoniach.

-Madara. Nie da się nie kojarzyć. Pewnie zabrał, bo leżało bezpańskie, nie dziwota. Do niego ze sprawą.

Poczułem, że blednę. Dopadła mnie apokaliptyczna wizja największego sadysty w Tokio, przeglądającego zdjęcia rzeczywistych rozmiarów glinianego nagiego Akasuny, którego stworzyłem w ataku nienawiści, z zamiarem wystawienia któregoś dnia na korytarz uczelni, zwalając winę na jego psychofanki i Tobiego.

Dlaczego koleś od zlecenia na płaskorzeźbę zażyczył sobie w port folio akurat pełnowymiarowej figury człowieka?!...

Monolog podpitego Hidana docierał do mnie jak przez mgłę, kiedy powoli zaczynałem zdawać sobie sprawę, że Akasuna przecież współpracował kiedyś z Madarą. Współpracował z nim i dobrze się dogadywali, zatem prawdopodobieństwo, że Uchiha uświadomi go o swym wybitnie kontrowersyjnym znalezisku było nader wysokie, słowem: potencjalnie byłem trupem.

Więc przesądzone – w mózgu zalęgła mi się myśl – resztę życia spędzę w piwnicy Sasoriego o chlebie i wodzie, pokornie błagając o litość, której naturalnie nie doświadczę. Sam siebie skazałem na śmierć.

Był tylko jeden, jedyny sposób, żebym wyszedł z tego cało. Jeden, szalony i zasadniczo awykonalny.

- Gdzie on mieszka? – wydusiłem tylko, łapiąc się kurczowo podłokietników.

Hidan uśmiechnął się podejrzanie.

- Jutro, siódma wieczorem, pod barem. Pokażę Ci.

***

Jeśli kiedykolwiek w życiu modliłem się o coś naprawdę szczerze i gorliwie, był to z pewnością właśnie ten moment.

Ero barman już dawno zniknął mi z zasięgu wzroku, a ja wciąż tkwiłem skulony w krzakach przy posesji Madary, czekając na cud. Bo niby jak miałem się dostać do środka?!

Kulturalne zapukanie do drzwi i stanięcie z nim twarzą w twarz było absolutnie wykluczone z oczywistych powodów, toteż głowiłem się twardo nad innym wyjściem z sytuacji, łamiąc w zdenerwowaniu gałęzie.

Słońce zaszło już zupełnie, ulicę rozjaśniały jedynie świecące złoto latarnie, a ja pewnie spędziłbym w tych kniejach resztę życia, gdyby nie jedna, najmniej spodziewana osoba.

Brałem właśnie głęboki wdech w celu pokrzepienia się przed ostatnią chwilą mojego życia, kiedy poczułem, że ktoś nade mną stoi i najwyraźniej gapi się z dziwnym wyrazem twarzy. Podniosłem powoli wzrok, a moje spojrzenie padło na gęstą grzywę czarnych włosów, należących do nikogo innego, jak..

- Ku-kurotsuchi? – wydukałem nerwowo.

- Deidara? – uniosła wysoko brew. Jej malutki, kudłaty piesek przymierzał się właśnie do obsikania mi kolana, wstałem więc natychmiast, obsypując nas liśćmi. – Czemu siedzisz w krzakach?

- W zasadzie, ja… - Spojrzałem gdzieś za jej głowę, szukając dobrej wymówki, kiedy nagle olśniło mnie. Z determinacją, wypisaną na twarzy złapałem ją za ramiona i przycisnąłem plecami do stojącego obok murka. – Kurotsuchi…!

- D-Deidara? – Tym razem jej mina była kompletnie skołowana. Wpatrywała się sztywno we mnie, kurczowo ściskając uchwyt smyczy. Wyglądała na lekko przerażoną.

- Musisz coś dla mnie zrobić – wyszeptałem z podekscytowaniem.

- Ja? – Zamrugała szybko.

- Tak, ty. Twój dziadek zna się z Madarą. Idź i powiedz mu, że chcesz odzyskać nośnik pamięci, który zostawiłaś wczoraj w barze na Shinjuku, błagam. – Przygryzłem wargę, przywołując na facjatę najbardziej żałosny wyraz, jaki byłem w stanie utrzymać.

Kurotsuchi  przełknęła ślinę i poruszyła się nerwowo.

- Przecież ja nawet nie wiem, gdzie on…

- Tutaj – przerwałem jej, celując palcem w kierunku posesji Madary. – Po prostu idź i odzyskaj to cholerstwo, bo już więcej mnie nie zobaczysz.

Latarnia, stojąca kawałek dalej zamigała, a ja przez moment miałem wrażenie, że wnuczka szanownego właściciela Geidai wyrwie się mi i ucieknie, kiedy coś kompletnie debilnego ukłuło mój mózg, paraliżując zdolność logicznego myślenia. Puściłem jej ramię i oparłem dłoń tuż przy głowie, by drugą rękę wsunąć w jej miękkie włosy, prowokując jednoznaczną sytuację. Twarz Kurotsuchi przybrała czerwony odcień.

- Proszę, zrób to dla mnie – odezwałem się cicho, patrząc jej w oczy, niemal dotykając wargami jej ust. Najwyraźniej czekała na podobną sytuację od długiego czasu, bo drżała lekko pode mną, a jej oczy zrobiły się dziwnie wilgotne, zanim osiągnąłem absolutny stan autoobrzydzenia tym, co robię.

- Mogę na ciebie liczyć? - Puściłem ją i wyprostowałem się, ledwo stojąc na nogach.

- Tak – odparła krótko piskliwym głosem i, unikając mojego wzroku, uciekła w kierunku domu Uchihy, ciągnąc za sobą szczekającego psa.

Otrząsnąłem się ze wstrętem zarówno do tej sytuacji, jak i do samego siebie za tę kretyńską ideę, po czym wyszedłem na chodnik i poczułem jak krew bardzo powoli odpływa mi z twarzy.

Istnieje na świecie tylko jedna osoba, wyglądająca tak nieziemsko seksownie w białej koszuli, czerwonym krawacie, z wypchaną teczką pod pachą.

Sasori Akasuna kroczył właśnie ulicą, niespiesznie znikając mi z zasięgu wzroku, by za moment skręcić w kierunku swojego domu.

Serce podeszło mi do gardła.

Widział to. Stuprocentowo widział i celowo nic nie powiedział.

Na samą myśl o tym, jakie obrazy mogły powstawać właśnie w jego głowie zrobiło mi się słabo.

Zarejestrowałem tylko krótki moment, w którym czerwona dalej Kurotsuchi wepchnęła mi pendrive’a w rękę i uciekła, po czym osunąłem się bez sił na stojącą obok ławkę, wpatrując się tępo w przestrzeń.

Czy w ogóle istniał sposób, by wytłumaczyć, że to wcale nie było to, na co wyglądało?

Trzęsącą się ręką wydobyłem z kieszeni telefon i wykręciłem numer do Tobiego.

- Halo?

- Jesteś u siebie?

- No, o co cho…

- Będę za pięć minut.

Rozłączyłem się, szybkim krokiem zmierzając do jego domu. Nigdy wcześniej nie miałem aż tak palącej potrzeby, by komuś dobrze wpierdolić.

*** 

W sali panowała absolutna cisza.

Głowy wszystkich studentów, w tym i moja, pochylone były nad cholernie trudnym egzaminem pisemnym z historii lalkarstwa i mechanizmu marionetek. Przytłumiony stukot trzydziestu długopisów, sunących żywo po kartkach tylko potęgował rosnące od godziny napięcie, które skutecznie utrudniało mi wyłuskanie z głębin pamięci potrzebnych informacji. Tym razem nie było mowy o taryfie ulgowej.

Od tamtego incydentu pod posiadłością Madary, Akasuna nie odezwał się do mnie ani słowem, w dodatku kompletnie ignorował moją obecność, nawet jeśli siedziałem dokładnie na linii jego wzroku. Minął już ponad tydzień, a on wciąż milczał jak grób, utrzymując wokół siebie gorszą niż zazwyczaj arktyczną aurę.

Spojrzałem z nadzieją na Tobiego. Dłubał ołówkiem w kartce, mówiąc coś bezgłośnie do siebie. Prawe oko wciąż miał sine i opuchnięte po mojej ostatniej wizycie, kiedy kompletnie straciłem nad sobą panowanie.

‘Należało mu się’, pomyślałem mściwie, kiedy po wnętrzu poniósł się lodowaty głos siedzącego przy biurku Akasuny.

- Najwyraźniej niektórzy z was cierpią na zaniki pamięci krótkotrwałej, zatem powtórzę: jeśli jeszcze raz zobaczę, że ktokolwiek próbuje ściągać, będzie to ostatnia rzecz, jaką w tej sali zdołacie uskutecznić. Mam nadzieję, że wyraziłem się dostatecznie jasno.

Podniosłem natychmiast głowę, by z przerażeniem stwierdzić, że jego miażdżące spojrzenie utkwione było we mnie. Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach i wyprostowałem się sztywno, udając że piszę, by odwrócić od siebie jego uwagę. Wybrał sobie wspaniały moment na odkrycie, że istnieję, doprawdy.

Dziesięć minut później czas dobiegł końca. Sala szybko pustoszała, a ja zebrałem w sobie resztki szaleńczej odwagi i zaczekałem aż ostatnia osoba wyjdzie, zamykając za sobą drzwi, po czym wziąłem torbę do ręki i powoli zszedłem na dół, stając przy biurku.

Sasori siedział na stołku, pochylając się właśnie nad pracą, na której z wyjątkową lubością kaligrafował pierwszą dwóję.

Odchrząknąłem.

- Profesorze? – Ledwo przeszło mi przez gardło. Czułem się absolutnie kretyńsko.

Akasuna zatrzymał dłoń w powietrzu i bardzo wolno podniósł na mnie spojrzenie.

- Kawamoto?

Poczułem jak nagle opuszczają mnie siły życiowe, wraz z całą pewnością siebie, więc zesztywniałymi rękoma wcisnąłem mój egzamin w piętrzący się na blacie stos, utkwiwszy spojrzenie w końcówce jego pióra. Dwa razy otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, zanim odezwał się:

- Istnieje jakiś konkretny powód, dla którego jeszcze tu stoisz i przeszkadzasz mi w pracy?

Jego brwi uniosły się wysoko.

- A istnieje konkretny powód, dla którego od tygodnia mnie ignorujesz? – usłyszałem swój własny głos, zanim zdążyłem ugryźć się w język.

Akasuna wykrzywił lekko usta, odłożył pióro i spakował do szuflady resztę testów, by następnie podnieść swoją aktówkę i wstać. Przełknąłem ślinę.

- Nie mam w zwyczaju zabawiać się w dwupłciowe trójkąty, jeśli wiesz, co mam na myśli – odparł chłodno. Jego spojrzenie było ciężkie z delikatną domieszką zażenowania.

Otwarłem szeroko oczy. Sen na jawie, czy on naprawdę i rzeczywiście jest o mnie zazdrosny?!...

- Ale ona nie… Znaczy – zacząłem szybko, machając nerwowo rękoma, kiedy odwrócił się do mnie plecami, zmierzając w kierunku drzwi. – To wcale nie było tak, no…

- Oszczędź mi – rzucił tylko przez ramię, naciskając klamkę. – Nie chcę znać szczegółów.

- Pozwól mi chociaż wyt… – jęknąłem zmaltretowany, jednak wszedł mi słowo:

- Przyjdź o dziewiątej z ostatnim szkicem. – Po czym wyszedł, zostawiając mnie samego z wygniecioną torbą w ręce i zdębiałym wyrazem twarzy.

Jednego byłem pewien: zbliżała się długa, bardzo stresująca noc.