SasoDei - Lalkarstwo w Pigułce VII

Dobra, jestem. Cześć wszystkim.

Nie będę się po raz kolejny rozpisywać dlaczego nota jest dopiero teraz, bo do poprzednich cundości doszła mi jeszcze szkoła i praca, zatem jest to raczej oczywiste. 

Cóż mogę jeszcze powiedzieć, jestem serio zaskoczona, że tyle osób wypowiedziało się pod poprzednią notą, za co naprawdę dziękuję. Widzę, że mam dla kogo pisać i moja praca nie idzie na darmo.

I jeszcze jedno:

ZAPRASZAM NA KONKURS~! --> Info w zakładce na górze. c:<

(Z góry przepraszam za koniec w Bardzo Złym Momencie, ale nota jak na mnie i tak jest długa, a po prostu nie mam już czasu. ;n;)

W każdym razie, mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Enjoy~!♥

--------------------

Nigdy nie sądziłem, że kiedykolwiek przyjdzie mi zachowywać się w ten sposób.

Miałem zdecydowanie za dużo ubrań, z których żadne nie pasowało mi na dzisiejsze sam na sam ze sfrustrowanym Akasuną, skutkiem czego mój pokój przedstawiał sobą obraz skrajnej nędzy i rozpaczy, o rozlanej na dywan kawie nie wspomnę.

Po godzinnej mordędze wykopałem w końcu z czeluści szafy jedyną nie pedalską koszulę, w jakiej byłem posiadaniu ze względu na gust mojej matki, sukcesywnie przysyłającej mi paczki, i jakimś cudem znalazłem odpowiednie spodnie. Ubrałem się szybko, po czym związałem nisko włosy i w desperacji upchnąłem powstały wcześniej burdel w kącie.

Pokój wyglądał teraz na prawie czysty. Dyskretnie przykryłem plamę po kawie kawałkiem szmatki i rozejrzałem się po wnętrzu, wzdychając z samozadowoleniem.

- Idealnie.

Byłem więc gotowy. Wcisnąwszy dokumenty i komórkę w kieszenie spodni, porwałem z wieszaka kurtkę i dwadzieścia minut później wysiadałem już z pociągu na stacji metra niedaleko domu Akasuny.  W zasadzie nie zastanawiałem się zbytnio nad nieco dziwnym faktem, że nie podał dokładnej godziny, na którą miałem się u niego zjawić, więc moje zaskoczenie, gdy stanąłem przed jego drzwiami było wprost proporcjonalne do obaw i frustracji.

W powietrzu wisiało coś bardzo złego.

Wsunięta między drzwi mała karteczka wydawała się być alegorią beznadziejnej nerwowości sytuacji. Czując chłód w żołądku, zignorowałem ją, by zabębnić parę razy w drzwi; oczywiście bez skutku. Po dłuższej chwili walki z samym sobą, trzęsącą się ręką wyjąłem kartkę spomiędzy drzwi i odczytałem powoli treść. A potem znowu, i jeszcze raz, dopóki całkowicie nie zbladłem.

Ów przeklęty kawałek papieru wyraźnie informował mnie, że Akasuna przesiaduje właśnie w rezydencji Madary Uchiha, gdzie został zaproszony w interesach. Nie byłoby w tym nic podejrzanego, gdyby pominąć absurdalny fakt, iż profesor wyjątkowo twardo polecił mi zjawić się tam we własnej osobie.

Kurczowo i ostatkiem życiowych sił trzymając się nadziei, że Madara nie przytoczył  mu już anegdotki na temat swego interesującego znaleziska z gej baru, na zesztywniałych nogach powoli ruszyłem w kierunku paszczy lwa.

Życie naprawdę się na mnie uwzięło.

---

Sala była wielka. Wysoki sufit i masywne ściany, wyłożone ciemnym drewnem wywoływały u mnie klaustrofobiczne wizje, jednak mimo wszystko wolałbym spędzić tu resztę życia, choćby w białym kaftanie, niż znaleźć się ponownie w obecnej sytuacji. To było zdecydowanie zbyt wiele.

Przełknąłem nerwowo ślinę, od dobrych kilku minut wpatrując się sparaliżowany w przeciwległą kanapę, zajmowaną przez pana domu i Akasunę.

Puls bębnił mi w uszach.

Madara  Uchiha niewątpliwie był przystojny.

Nie sposób również było przeoczyć fakt, że jego usta prezentowały się niezwykle seksownie, nawet na tle całokształtu jego aparycji, zwłaszcza gdy osuszał je językiem z  kropelek sake, którą sączył niespiesznie ze zdobionej czarki. Pieprzony burżuj.

W istocie, była jeszcze jedna rzecz, o której nie miałem wcześniej pojęcia, a przyprawiała mnie właśnie o wyjątkowy wysiłek w powstrzymywaniu wyuzdanych wyobrażeń.

Mój profesor lalkarstwa w jego obecności wyglądał jeszcze bardziej pociągająco niż zwykle. Śmiem nawet posunąć się do stwierdzenia, że gdybym kiedyś wpadł na nich przypadkiem obmacujących się w ciemnym kącie, musiałbym wpierw zabawić się ze swoją prawicą, by być w stanie ich unicestwić.

- Deidara, opamiętaj się. – Usłyszałem polecenie wyjątkowo oschłego Akasuny. Zmarszczyłem z zażenowaniem brwi, krzywiąc się, a kącik jego ust nieprzyjemnie drgnął.

- Hm? – Madara odłożył czarkę na lśniący czarny stół i założył ręce na piersi, patrząc na niego pytająco. – O co chodzi?

Ta sytuacja była absurdalnie nie do zniesienia.

Wiele razy już postanawiałem skrócić Sasoriego o głowę, ale tym razem jego nieprzewidywalność i ironia przerosły moje wszelkie wyobrażenia. Wyprostowałem się sztywno, usilnie starając się opanować irytację.

- Proponuję, żebyś omówił z nim teraz szczegóły zlecenia. Zdaje się, że późna pora mu nie służy – Sasori posłał mi wyjątkowo degradujące spojrzenie znad szklanki wody, a ja poczułem że budzi się we mnie instynkt mordercy. Wciągnąłem głośno powietrze, ze skrajnym oburzeniem marszcząc brwi, jednak zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, ten posrany psychopata wstał i wyszedł, zostawiając mnie sam na sam z komendantem tokijskiej policji.

Zapadła niezręczna cisza. Czułem na sobie spojrzenie pary czarnych oczu, przewiercające mnie na wylot, nim w końcu odezwał się:

- Masz wykonać dla mnie płaskorzeźbę. Wzór i wymiary są tutaj. – Wyjął z kieszeni małą kartkę i podał mi.

Otwarłem z niedowierzaniem usta i zamarłem na moment. Mam u niego pracować?

Mógłbym założyć się o noc z Tobim, że przez moment wyglądałem jak autentycznie niedorozwinięty, opamiętałem się więc szybko i odebrałem od niego kartkę, by przyjrzeć się rysunkowi. Projekt przedstawiał idealnie zwymiarowany herb klanu Uchiha. Ignorując fale narcyzmu, bijące z tegoż dzieła, zapytałem się w duchu o jedno: gdzie, do cholery, on chciał walnąć cokolwiek takich rozmiarów?!

- Chcę to mieć o tutaj, na ścianie. – Uprzedził moje pytania, wskazując dłonią za siebie, na wielką, czarną, prostokątną kolumnę. - Lepiej, żebyś się do tego porządnie przyłożył, ma być wizytówką tej rezydencji, rozumiemy się?

Jego czarne oczy jakby błysnęły czerwienią, gdy odchylił się do tyłu na oparcie, zakładając ręce na piersiach. Poczułem ucisk w klatce piersiowej. Poziom jego sadyzmu był potencjalnie wyższy niż u Akasuny, co przyprawiało mnie o wrażenie rozchodzącego się po żołądku lądolodu, mrożącego od środka wszystkie wnętrzności. No to wpadłem.

- Oczywiście – odparłem, nie do końca świadomie wbijając sobie palce w uda. – Kiedy mam zacząć?

- W przyszłym tygodniu, wkrótce skontaktuję się z tobą odnośnie szczegółów i płatności. Jakieś pytania?

Wyprostowałem się, zerkając jeszcze raz na kartkę i zaprzeczyłem głową, po czym podniosłem na niego spojrzenie. Ku mojemu absolutnemu zdębieniu, Madara pochylił się powoli w moją stronę, opierając brodę na dłoniach. Kącik jego ust drgnął lekko w prawie niewidocznym, cynicznym uśmiechu.

- Więc to ciebie w końcu wybrał.

Zamrugałem, skonsternowany.

- Można się było spodziewać, wyglądasz jak jeden z jego projektów. Mówiłeś, że jak się nazywasz? – Sięgnął po butelkę sake i nalał trunku do dwóch czarek, podsuwając mi jedną z nich.

- Nie mam pojęcia o czym pan mówi – zająknąłem się nerwowo, starając się wytrzymać jego spojrzenie, choć miałem wrażenie, że zaraz spłonę.

- Czy ty się mnie boisz? – zapytał powoli, z wyjątkową satysfakcją w głosie, unosząc lekko brew. – Przezabawne. Rozumiem, że to ty jesteś autorem przecudnego posągu, którego fotografie przypadkiem dostały się w moje ręce?

Moje płuca nagle zmniejszyły swą objętość do zera. Poczułem gorąco, zalewające mnie od czubka głowy, a potem lodowaty dreszcz. Nie, nie i jeszcze raz nie. To nie mogło się tak skończyć.

- Powiedziałeś mu?! – wykrztusiłem natychmiast, nie zastanawiając się co mówię. – Znaczy… powiedział mu pan?

Madara wyprostował się i zmierzył mnie badawczym spojrzeniem, po czym dopił sake.

- Raczej nie byłby zadowolony, jeśli o to pytasz. Radzę zatem przyłożyć się do zlecenia, które otrzymałeś ode mnie. Ufam, że odpowiada ci taki układ.

- Oczywiście, absolutnie, bezwzględnie – potwierdziłem na wydechu, przytakując głową jak idiota. – Będzie idealnie, przysięgam.

- Świetnie. Cieszę się, że się zrozumieliśmy. A teraz częstuj się, zanim poślę po szofera. Odwiezie cię do domu – podsumował Uchiha, podsuwając mi nieruszoną czarkę sake i wstał, wyciągając z kieszeni telefon.

Jedyna przytomna cząstka mojej świadomości zarejestrowała tylko jego krótką rozmowę z szoferem, potem z Akasuną, który nagle zjawił się w pomieszczeniu, aż w końcu wyjście na dziedziniec w asyście samego Madary.

Nie odezwałem się ani słowem od momentu tamtej dyskusji. Jechaliśmy w najwygodniejszym samochodzie, jaki kiedykolwiek widziałem na oczy, w absolutnej ciszy, mimo że ten baran siedział tuż obok mnie. Wyglądało na to, że zamierza całkowicie ignorować fakt, że istnieję, dopóki sam wyraźnie go nie sprowokuję. Powoli zacząłem odczuwać dobitne konsekwencje swojej nieodpowiedzialności.

- Dziękuję – usłyszałem nagle głos Sasoriego. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że jesteśmy już na miejscu. On otworzył drzwi i po prostu sobie wyszedł, nie racząc na mnie zaczekać. Zmarszczyłem więc czoło i wypadłem z samochodu, idąc za nim szybkim krokiem.

Zatrzymał się dopiero przy drzwiach, otwierając je niespiesznie kluczem, a ja stanąłem za nim, zastanawiając się co powiedzieć. Akasuna odwrócił się do mnie i uniósł wysoko brwi.

- Masz jakąś sprawę? -  zapytał, naciskając klamkę.

- Nie zaprosisz mnie do siebie?

- Dlaczego miałbym? – Jego brwi uniosły się jeszcze wyżej, gdy zmierzył mnie spojrzeniem z niechęcią. Poczułem jak robi mi się niedobrze. Nie byłem w stanie uwierzyć, a raczej nie docierało do mnie, że mógł aż tak wziąć do siebie ten kretyński incydent. Przez głowę przeszła mi niezbyt pocieszająca myśl, że jest przewrażliwiony, bo może miał niezbyt ciekawe przeżycia. Właściwie, nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Czemu ktoś taki jak on żyje całkiem sam i jest wyraźnie aspołeczny?

- Myślałem, że porozmawiamy.

Sasori wpatrywał się we mnie przez chwilę z beznamiętnym wyrazem twarzy, po czym pchnął drzwi i odsunął się, gestem zapraszając mnie do środka. Zamrugałem, zaskoczony.

- Mam wysłać ci pisemne zaproszenie? – zironizował, wyraźnie zmęczony.

- Nie trzeba – odparłem tylko, przekraczając próg i zdejmując buty. Zaczekałem aż on zrobi to samo, po czym podążyłem za nim do kuchni, gdzie usiadłem przy małym stole, obserwując jego poczynania.

Akasuna umiał dobrze gotować. A ponieważ był to niezaprzeczalny fakt, absolutnie rozjebał mnie moment, w którym otworzył zamrażarkę i wyjątkowo niedelikatnie wykopał z jej wnętrza dwie wielkie gotowe zapiekanki do odgrzania i jakimś cudem wepchnął obie naraz do mikrofalówki, ustawiając odpowiednią temperaturę. To chyba były jego zasoby żywności, na wypadek momentu absolutnego lenistwa, czy raczej – w jego przypadku – absolutnego braku czasu pomiędzy struganiem lalkowego porno.

Urządzenie buczało cicho. Sasori poukładał alfabetycznie wszystkie przyprawy na półce, pościerał blat, nalał soku do dwóch szklanek i dopiero wtedy z wyraźnym bólem odwrócił się do mnie, stawiając naczynia na stole.

- Dzięki – odezwałem się, próbując zagaić jakąś rozmowę. W tym momencie mikrofalówka głośnym dzwonkiem zakomunikowała, że żarcie już gotowe. Akasuna wyjął parujące zapiekanki z jej czeluści, wrąbał je na dwa talerze, chwycił z lodówki keczup i, ku mojemu zdziwieniu, zasiadł ze mną przy stole, mówiąc:

- Zamieniam się w słuch.

Tego spodziewałem się najmniej. W nerwowym odruchu zgniotłem zapiekankę w ręce, parząc palce gorącym serem. O niebiosa, dlaczego mnie to spotyka?

- Widziałeś mnie z Kurotsuchi, tak?

Sasori z niezmiennym wyrazem twarzy, nie spuszczając ze mnie wzroku, upił sok. Uznałem to za potwierdzenie.

- A więc: nie, nie ruchałem się z nią w krzakach, nie byłem pijany, nie zapłaciłem jej, nie pocałowałem jej, NAWET JEJ NIE LUBIĘ.

- Masz ciekawą tendencję do znajdowania się w jednoznacznych sytuacjach z nią w mojej obecności. – skomentował tylko, zaczynając jeść.

- Naprawdę myślisz, że z własnej zasranej woli dotknąłbym jakiejkolwiek baby? – Zirytowałem się, odkładając trupa zapiekanki na talerz.

- Nie wnikam w twoje fetysze.

- Twoim jest chyba znęcanie się nad ludźmi – zauważyłem, patrząc na niego wkurzony.

- Interesująca interpretacja – odparł pomiędzy jednym a drugim kęsem. – Może przejdziesz do meritum?

- Naprawdę obrażasz się śmiertelnie o jedną kretyńską sytuację, w której nawet do niczego nie doszło? Kurwa, musiałem ją do czegoś zmusić, a ma kisiel w majtach na mój widok, to był najprostszy sposób!  - wybuchłem w końcu, przestając nad sobą panować.

- Nie jestem głuchy, Deidara – Akasuna zgasił mnie lodowato, przełykając ostatnią porcję zapiekanki i otarł usta. – Uwierz mi, mam już dość użerania się z ludźmi, którzy absolutnie z nikim się nie liczą. Widziałem już dość w twoim wykonaniu.

- Co niby masz na myśli? Sugerujesz, że cię olewam? – Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że to zdanie w moich ustach, kierowane akurat do niego zabrzmiało niebotycznie kretyńsko.

- Sugeruję, że jesteś niewystarczająco dojrzały, że się z kimkolwiek wiązać – wypalił nagle cierpko, a ja otwarłem usta i zawiesiłem na nim zdębiałe spojrzenie.

- Ale ty… że niby ty ze mną chciałeś CO? – zapowietrzyłem się, z wrażenia wsadzając łokieć w keczup. Zastanawiając się intensywnie czy to moja wada słuchu czy raczej galopująca schizofrenia, usiłowałem odpowiednio zinterpretować sens jego słów. Sugestia, że chciał być ze mną na dłużej uderzała mnie swoim absurdem, bo JAK TO.

Sasori najwyraźniej zdał sobie sprawę co właśnie powiedział, bo wyjątkowo dziwnie się skrzywił i bez słowa wstał od stołu, wychodząc z  kuchni.

- Idę na górę  – rzucił tylko za siebie, kiedy zniknął mi z zasięgu wzroku, zostawiając mnie samego z chorym mętlikiem w głowie. Absolutnie przestałem ogarniać co się dzieje. Jakim cudem on mógł okazać się taki drażliwy na punkcie wiązania się z kimś?

Zeżarłem powoli zapiekankę, pozbierałem naczynia ze stołu, po czym cicho i z sercem na ramieniu wszedłem po schodach. Drzwi do sypialni były zamknięte. Zignorowałem kompletnie fakt, że włażenie bez pozwolenia do cudzej sypialni to szczyt bezczelności i otwarłem szybko drzwi, po czym malowniczo i z impetem wpadłem na Sasoriego, w efekcie końcowym lądując kalecznie na podłodze, z kolanem w jego kroczu. Zdążyłem zmówić tylko krótką modlitwę, zanim podniósł się, trzasnął drzwiami i wtargał mnie za fraki na łóżko.

- Nie uczył cię nikt, że trzeba pukać? – warknął, nachylony nade mną, wciąż trzymając w rękach mój kołnierz. – Naprawdę chcesz mnie wkurwić?

- To da się bardziej? – spytałem, oddychając nierówno. On tylko wykrzywił usta.

- Spróbuj, a… – Niestety nie dowiedziałem się co, bo w nagłym ataku straceńczej odwagi pociągnąłem go za ramię, skutkiem czego upadł na mnie na łóżko.

Jego pachnąca czymś cholernie przyjemnym szyja znalazła się tuż przy moim nosie. Przełknąłem ślinę.

W momencie, gdy dotarło do mnie jakie mogą być skutki tej absolutnie kretyńskiej decyzji, Akasuna podniósł się powoli na rękach i zawisł nade mną, skrajnie zirytowanym wzrokiem mierząc moją twarz.

- Nie zapomniałeś się przypadkiem? – spytał cicho.

- Tego nie miało być – odparłem na wydechu.

- Ciebie nie miało tu być. – Usłyszałem w odpowiedzi i natychmiast zrobiło mi się nieprzyjemnie duszno.

Jego twarz znów przybrała wyprany z emocji wyraz. To było gorsze niż gdyby darł się na mnie godzinami. Nie mogąc znieść tej obojętności, odezwałem się na ściśniętym gardle:

- Więc mnie wyrzuć. – jednak nie poruszył się ani o milimetr. Wisiał tylko nade mną z miną identyczną jak ta, którą rzeźbił u wszystkich swoich lalek, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Słyszałeś, co powiedziałem – odezwałem się po chwili ciszy, skonsternowany jego brakiem reakcji, a on odparł, ledwo poruszając ustami:

- Wolałbym zamknąć w gablocie.

- Co?

Zmarszczyłem czoło, przywołując na twarz wyraz skrajnego niedowierzania.
- Jesteś irytujący.

Spojrzałem na jego ściśnięte wargi.

A potem tak po prostu złapałem go za krawat i przyciągnąłem do siebie, prowokując wyjątkowo niewinny pocałunek. Najwyraźniej tak bardzo go to zaskoczyło, że nie zdążył dopuścić do siebie faktu zaistnienia obecnej sytuacji, jednak już po chwili sam przejął kontrolę. Jego chłodne palce sunęły powoli po mojej szyi, by wplótł je ostatecznie w moje włosy, przyprawiając mnie o dreszcze.

- Jesteś najbardziej bezczelnym gnojkiem, jakiego widziały moje oczy. – Usłyszałem, gdy podniósł się na moment, by zaczerpnąć powietrza.